Mijn eerste werkdag
Blijf op de hoogte en volg Lenneke
13 November 2013 | Ghana, Tamale
Ik woonde drie dagen bij mijn gastgezin toen ik op maandag ochtend voor het eerst zou gaan werken op de school. De school ligt vrij ver uit de stad en we moeten daar dus heen met de taxi, we spreken elke dag om half 8 af bij het kantoor. Maar in Ghana heb je een paar vervoersmiddelen, de fiets, taxi, motor of gewoon lopen. En hoewel je hier wel een fiets krijgt, vindt ik het echt niet te doen het is overdag soms meer dan 35 graden en het zweet breekt me al uit bij de gedachte dat ik daarin moet gaan fietsen. Dus sorry Ruben fietsen zit er niet in, wel loop ik elke dag naar het kantoor en doe ik braaf mijn oefeningen. Lopen is ook eigenlijk veel leuker want je loopt langs alle huisjes en iedereen zegt je gedag en komt een praatje maken.
Mijn eerste werkdag begon op de crèche daar zitten de kleinste kinderen van ongeveer 2/3 jaar en het zijn er tussen de 40 en 50. De les wordt gegeven door twee leraressen Madame Charity en Madame Esther en tijdens de kennismaking was Esther al ziek en dat leek deze dag niet anders te zijn. Want het enige wat ik haar heb zien doen die dag is zitten op een kleedje en een beetje liedjes zingen terwijl die arme madame charity der longen uit der lijf moest schreeuwen om de chaos zo veel mogelijk te beperken. En dat lukte tot op zekere hoogte want, wat is het daar een chaos zeg!
Ze beginnen de ochtend, als de leraressen op tijd zijn, met peepee dat betekent dat alle 40 kinderen naar buiten rennen om vervolgens allemaal bij een boompje te gaan plassen gewoon net buiten het hek zonder wc papier of iets. Wanneer iedereen weer binnen is gaan ze proberen de wat oudere kinderen het alfabet aan te leren en de kleintjes zitten op het kleed met wat speelgoed. De kinderen hier zijn echt keiharde koters want ze vechten elkaar de hele dag de tent uit, slaan en knijpen is echt heel erg normaal en ik had eigenlijk bij dag 2 al door dat zeggen dat ze moeten stoppen geen zin heeft, dus ik kijk maar gewoon de andere kant op. Sowieso luisteren ze al minder naar mij, met mij willen ze knuffelen en handjes vasthouden, maar luisteren naar mij hebben ze nog erg veel moeite mee.
vooral dag twee was echt een hele vermoeiende dag, want de dag begon al zonder Madame Esther, maar daar hadden we eigenlijk toch al vrij weinig aan. Maar halverwegen de dag hadden alle leraren een vergadering en daar stond ik dan opeens, in me eentje voor een klas van 40 peuters. Na een hoop geschreeuw kreeg ik het voor elkaar dat alle kinderen in een kring stonden en we wat liedjes hebben gezongen. Want een vermoeiende dag was dat zeg! S'avonds gingen we gelukkig lekker met alle vrijwilligers eten en een film kijken, zo kon ik een beetje bij komen!
Alle kinderen van de school hebben de rest van de week vrij want er is een heel groot voetbal toernooi georganiseerd tegen 5 andere scholen. Dat is in Nederland natuurlijk nooit mogelijk dat een hele school 3 dagen vrij heeft omdat 2 teams, 1 jongens en 1 meisjes team voetbal wedstrijden moeten spelen.
Maar toen we daar vanochtend aankwamen was het wel echt super leuk! Er waren echt honderden kinderen allemaal in verschillende uniformpjes aan het juichen en zingen en dansen voor hun scholen.
Elke school speelde 1 wedstrijd, die ongeveer 40 minuten duurden maar de hele voorbereiding voor een wedstrijd duurde zeg maar 1,5 uur. De teams hadden wel allemaal teneutjes aan maar de meeste speelden op hun blote voeten, of op rubberen sportschoenen die eigenlijk geen eens schoenen te noemen zijn. En dat allemaal zonder ook maar een kick te geven, de mensen hier zijn zoveel harder dan wij, het zijn echt keiharde bikkels en dat allemaal in die bloed hitte.
We zijn terug gereden op een motor king, dat is een motor met een bak erachter, waar spullen in kunnen maar ook mensen. De bak was al voor de helft volgeladen met spullen toen wij er in moesten en er bleven maar mensen bijkomen, uiteindelijk zaten we er met meer dan twaalf op,ik zat met een kind op schoot en naast mij moesten ze kinderen vast houden om dat die der onderweg nog op waren gesprongen en ze er half naast hingen, hier in Ghana past alles en kan alles. Want toen we op de verharde weg aan kwamen reden we langs een politie agent, het enige wat hij deed was lachen, want wat doen die gekke blanke nou op een motorking, dat het ding echt stampvol zat en het super gevaarlijk was maakte hem niks uit.
Elke dag kom je weer iets nieuws tegen en denk je weer van hoe komen ze der toch bij en wat gaat er in hun hoofd om. Als er totaal niet aan hygiëne wordt gedacht of je weer hele kleine kinderen alleen op straat ziet lopen. Maar toch gaat het hier goed, hun weerstand is echt heel erg hoog en de mensen zijn hier super vrolijk en vriendelijk iedereen zegt hier gedag, maakt een praatje en helpt je als dat nodig is. Dus misschien klinken al deze dingen extreem die ik vertel, en kunnen ze hier een heleboel leren van ons, maar wij kunnen net zo goed heel erg veel leren van hun en dat doe ik hier elke dag een beetje!
Mijn eerste werkdag begon op de crèche daar zitten de kleinste kinderen van ongeveer 2/3 jaar en het zijn er tussen de 40 en 50. De les wordt gegeven door twee leraressen Madame Charity en Madame Esther en tijdens de kennismaking was Esther al ziek en dat leek deze dag niet anders te zijn. Want het enige wat ik haar heb zien doen die dag is zitten op een kleedje en een beetje liedjes zingen terwijl die arme madame charity der longen uit der lijf moest schreeuwen om de chaos zo veel mogelijk te beperken. En dat lukte tot op zekere hoogte want, wat is het daar een chaos zeg!
Ze beginnen de ochtend, als de leraressen op tijd zijn, met peepee dat betekent dat alle 40 kinderen naar buiten rennen om vervolgens allemaal bij een boompje te gaan plassen gewoon net buiten het hek zonder wc papier of iets. Wanneer iedereen weer binnen is gaan ze proberen de wat oudere kinderen het alfabet aan te leren en de kleintjes zitten op het kleed met wat speelgoed. De kinderen hier zijn echt keiharde koters want ze vechten elkaar de hele dag de tent uit, slaan en knijpen is echt heel erg normaal en ik had eigenlijk bij dag 2 al door dat zeggen dat ze moeten stoppen geen zin heeft, dus ik kijk maar gewoon de andere kant op. Sowieso luisteren ze al minder naar mij, met mij willen ze knuffelen en handjes vasthouden, maar luisteren naar mij hebben ze nog erg veel moeite mee.
vooral dag twee was echt een hele vermoeiende dag, want de dag begon al zonder Madame Esther, maar daar hadden we eigenlijk toch al vrij weinig aan. Maar halverwegen de dag hadden alle leraren een vergadering en daar stond ik dan opeens, in me eentje voor een klas van 40 peuters. Na een hoop geschreeuw kreeg ik het voor elkaar dat alle kinderen in een kring stonden en we wat liedjes hebben gezongen. Want een vermoeiende dag was dat zeg! S'avonds gingen we gelukkig lekker met alle vrijwilligers eten en een film kijken, zo kon ik een beetje bij komen!
Alle kinderen van de school hebben de rest van de week vrij want er is een heel groot voetbal toernooi georganiseerd tegen 5 andere scholen. Dat is in Nederland natuurlijk nooit mogelijk dat een hele school 3 dagen vrij heeft omdat 2 teams, 1 jongens en 1 meisjes team voetbal wedstrijden moeten spelen.
Maar toen we daar vanochtend aankwamen was het wel echt super leuk! Er waren echt honderden kinderen allemaal in verschillende uniformpjes aan het juichen en zingen en dansen voor hun scholen.
Elke school speelde 1 wedstrijd, die ongeveer 40 minuten duurden maar de hele voorbereiding voor een wedstrijd duurde zeg maar 1,5 uur. De teams hadden wel allemaal teneutjes aan maar de meeste speelden op hun blote voeten, of op rubberen sportschoenen die eigenlijk geen eens schoenen te noemen zijn. En dat allemaal zonder ook maar een kick te geven, de mensen hier zijn zoveel harder dan wij, het zijn echt keiharde bikkels en dat allemaal in die bloed hitte.
We zijn terug gereden op een motor king, dat is een motor met een bak erachter, waar spullen in kunnen maar ook mensen. De bak was al voor de helft volgeladen met spullen toen wij er in moesten en er bleven maar mensen bijkomen, uiteindelijk zaten we er met meer dan twaalf op,ik zat met een kind op schoot en naast mij moesten ze kinderen vast houden om dat die der onderweg nog op waren gesprongen en ze er half naast hingen, hier in Ghana past alles en kan alles. Want toen we op de verharde weg aan kwamen reden we langs een politie agent, het enige wat hij deed was lachen, want wat doen die gekke blanke nou op een motorking, dat het ding echt stampvol zat en het super gevaarlijk was maakte hem niks uit.
Elke dag kom je weer iets nieuws tegen en denk je weer van hoe komen ze der toch bij en wat gaat er in hun hoofd om. Als er totaal niet aan hygiëne wordt gedacht of je weer hele kleine kinderen alleen op straat ziet lopen. Maar toch gaat het hier goed, hun weerstand is echt heel erg hoog en de mensen zijn hier super vrolijk en vriendelijk iedereen zegt hier gedag, maakt een praatje en helpt je als dat nodig is. Dus misschien klinken al deze dingen extreem die ik vertel, en kunnen ze hier een heleboel leren van ons, maar wij kunnen net zo goed heel erg veel leren van hun en dat doe ik hier elke dag een beetje!
-
13 November 2013 - 20:40
Thijs:
Ha Len, wat een pracht verhaal! Ik zie je daar zo zitten in je eentje tussen die 40 peuters! Liefs, Thijs D -
14 November 2013 - 10:43
Patricia:
Hoi Lenneke,
Wat een mooi dagboek, dat je wil delen met ons! Wat een ervaringen zeg, en je bent nog niet eens een week weg...
Blijf je volgen hoor!
Groetjes Patricia -
15 November 2013 - 11:16
Harry:
Hi Lieve Len,
Het blijft leuk om je verhaal te lezen, zeker die laatste zin dat wij ook van hen een en ander kunnen leren. Geniet en leer want voor je het weet loop je weer in de regen in Nederland.
Kus Pa -
17 November 2013 - 00:02
Renate:
Lieve grote nicht,
Wat een plezier dit allemaal te mogen lezen. Geniet, leer en deel al dat moois van daar naar hier en andersom.
Kijk weer uit naar je volgende blog
Dikke kus Renate -
17 November 2013 - 00:02
Renate:
Lieve grote nicht,
Wat een plezier dit allemaal te mogen lezen. Geniet, leer en deel al dat moois van daar naar hier en andersom.
Kijk weer uit naar je volgende blog
Dikke kus Renate -
20 November 2013 - 18:05
Denise:
Wauw len wat een verhaal! ben totaal afgeleid van me college! zo onwijs gaaf om te lezen!
Geniet ervan meis wat een ervaring! dikke kus -
21 November 2013 - 00:45
Fleur:
hè lieve schat,
wat een fijn dat je het naar je zin hebt en alles goed met je gaat!
Het is heel leuk om te lezen wat je allemaal mee maakt ik vind het bijzonder dat je dit doet.
Denk aan je!
Liefs Fleur -
21 November 2013 - 17:13
Ruben:
Hoi Lenneke.
Super leuk dat je het naar je zin hebt.
Ik ben blij dat je je oefeningen doet en van het niet fietsen maak ik geen probleem, natuurlijk begrijp ik dat wel;)
Wat je schrijft lijkt me erg interessant om mee te maken en vind het super goed dat je dit doet!
Ik zou zeggen blijf schrijven, blijf je best doen en geniet er vooral van.
Groetjes van je Trainer. -
22 November 2013 - 15:46
Elfriede:
Hey lieve Len,
Fijn om te lezen en te horen dat het goed gaat en je het zo naar je zin hebt. Het is heel wat, wat je daar allemaal meemaakt en ziet. Een totaal andere wereld. Veel plezier en geniet ervan!!!
Kus Elfriede Xx -
25 November 2013 - 11:42
Brigitte Collee:
hoi Lenneke,
Super leuk om je verhaal te lezen, vooral ook omdat het zo herkenbaar is wat Sanne in Tanzani heeft beleefd en wij in Sambia.
Inderdaad kunnen wij heel veel leren van het relaxte en vrolijke leven daar.
De mensen lijken veel meer tevreden vind je niet, ondanks hun weinige bezittingen.( of misschien dankzij)
Geniet er maar van, het is een belevenis voor je leven!
groetjes Brigitte Collee -
27 November 2013 - 16:36
Oma/Opa Böhm:
Hallo Lenneke,
uiteindelijk is het gelukt om op jouw site te komen, na een aantal mislukkingen,.
wat een leuke verhalen heb al te vertellen over je belevenissen daar in het verre Ghana.
Dat het er anders toe gaat dan wij hier gewend zijn is logisch, maar daarvoor ga je er
ook heen. Dat werken met al die peuters in een klasje moet toch wel leuk zijn als het je
lukt om ze naar je te laten luisteren.
Wij wensen je verder een goede tijd en horen graag van je nieuwe belevenissen en
avonturen.
veel plezier en tot horens,
Oma/Opa Böhm.
-
28 November 2013 - 03:08
Margot Groenevelt :
Lenneke, wat een fantastisch verhaal en een enorme ervaring! Geniet er van en hou je taai.
Veel liefs van Margot en Robert
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
